دو روش برای اتصال روکش ها به ایمپلنت وجود دارد. این روش ها عبارتند از استفاده از چسب، اتصال با پیچ. در ادامه دکتر محمد عاطفت، متخصص ایمپلنت این دو روش را برای شما با یکدیگر مقایسه می کند و درباره کاربرد چسب موقت ایمپلنت اطلاعات بیشتری به شما می دهد.
اتصال روکش با پیچ به ایمپلنت
از مزایای اتصال روکش ایمپلنت با پیچ می توان به اصلاح پذیر بودن آن اشاره کرد. روکش علاوه بر این که بازیافت پذیر است با خارج کردن آن آسیبی نمی بیند. در صورتی که روکش شل شود یا ترک بخورد به راحتی می توان آن را خارج کرد سپس پاکسازی کرد یا پیچ های آن را عوض کرد. برخی از متخصص های ایمپلنت بر این باورند باید حتما یک بار درسال پاکسازی و تعویض پیچ ها انجام شود. البته این نکته را نیز باید مدنظر داشته باشید که اگر برای اتصال روکش با پیچ ایمپلنت از چسب مناسب استفاده کنید، می توانید روکش را ترمیم و بازیافت کنید.
از دیگر مزیت های اتصال روکش با پیچ به ایمپلنت می توان به این موضوع اشاره کرد که در روکش هایی که با پیچ به ایمپلنت متصل می شوند می توان بدنه اباتمنت را پایین تر نگه داشت. با پایین تر نگه داشتن بدنه اباتمنت می توان از اوردنچر هایی استفاده کرد که روی میله سوار هستند. میله های کوتاه تری که با پیچ ثابت می شوند جای بیشتری برای دندان مصنوعی روی آن ها فراهم می آورند در نتیجه آکریلیک آن ها نازک تر بوده و استحکام ترمیم آن ها بیشتر است.
اتصال روکش با چسب به ایمپلنت
استفاده از چسب نیز مزیت های مخصوص به خودش را برای اتصال دارد. یکی از این مزیت ها این است که چسب زیبایی ظاهری بیشتری دارد زیرا با استفاده از این روش حفره دسترسی به پیچ وجود ندارد.چسب ها هم چنین مقاومت بیشتری در برابر شکسته شدن از خود نشان می دهند اما چسب اضافی که در پشت آن باقی می ماند منجر به آسیب بافت نرم، تحلیل استخوان یا التهاب مزمن می شود.
روکش دائمی ایمپلنت معمولا دو تا سه هفته طول می کشد تا آماده شود. در این مدت روکش را می توان با چسب موقت به ایمپلنت دندان متصل کرد. این چسب ها موقتی اند و قدرت و چسبندگی کمتری نسبت به چسب های دائمی دارند، بنابراین متخصص ایمپلنت می تواند هر وقت که نیاز باشد روکش را از ایمپلنت جدا کند. روکش هایی که با چسب چسبانده می شوند هزینه کمتری نسبت به روکش هایی دارند که با پیچ سفت می شوند.
درصورت کنده شدن روکش موقت ایمپلنت باید چکار کرد؟
گاهی اوقات ممکن است روکشی که با چسب موقت چسبانده می شود از جای خود کنده می شود. برای اکثر افراد این سؤال پیش می آید که چگونه می توان روکش را بدون مراجعه به دندانپزشک، خودمان به ایمپلنت وصل کنیم. آیا این امکان وجود دارد که از چسب های دیگری برای چسباندن روکش ایمپلنت استفاده کرد. در پاسخ به این سرال باید گفت به هیچ وجه نباید این کار را انجام دهید زیرا استفاده از چسب های دیگر مانند چسب قطره ای، چسب آهن بسیار خطرناک است. در صورت کنده شدن روکش حتما به دندانپزشکی مراجعه کنید زیرا چسب دندانپزشکی یک چسب معمولی نیست و نوع و میزان ترکیبات آن باید توسط دندانپزشک تشخیص داده شود.
در اصطلاح به چسب دندانپزشکی سمان گفته می شود. لازم به ذکر است این چسب هیچ گونه شباهتی به سایر چسب های معمولی دیگر ندارد. این چسب ها قرار است حد فاصل بین اباتمنت ایمپلنت دندان و روکش ایمپلنت را پر کرده و آنها را به هم متصل کند.
انواع چسب های دندانپزشکی
چسب های دندانپزشکی دو نوع اند، یا رزین هستند یا پایه اسیدی دارند. این چسب ها معمولا با ترکیب پودر و یک محلول ساخته می شوند. در چسب هایی که پایه اسیدی دارند از پودر سیلیکات یا اکسید فلز پایه و محلول اسیدی که با آن ترکیب می شود استفاده می شود. از مهم ترین چسب های دندانپزشکی می توان به: اوژنول اکسید روی؛ فسفات روی؛ پلی کربوکسیلات؛ گلاس آیونومر و رزین کامپوزیت اشاره کرد. برخی چسب ها که ترکیب قوی تری دارندبه عنوان چسب دائمی استفاده می شوند و برخی چسب ها که ترکیب ضعیف تری دارند به عنوان چسب موقت استفاده می شوند. این چسب ها هرکدام خواص متفاوتی دارند. دندانپزشک متناسب با شرایط بیمار و نوع درمان و جنس روکش ایمپلنت، بهترین چسب را انتخاب می کند.
عوارض مربوط به چسب ایمپلنت
چسب ایمپلنت برای بدن مانند مانند یک ماده خارجی مهاجم تلقی می شود. یکی از دلایل ناموفق شدن فرایند کاشت ایمپلنت با این متد، بقایای چسب در حاشیه مخاطی است که باعث بروز مشکل می شود و شما دیر متوجه آن می شوید. چسب محل مناسبی برای پلاک و جرم است. گاهی اوقات تأثیر چسب بر بافت های اطراف ایمپلنت پس از گذشت چند سال مشخص می شود. ضایعت التهابی که در اثر تماس چسب با بافت ها به وجود می آید منجر به تحلیل رفتن شدید استخوان و از دست دادن ایمپلنت می شود بنابراین می تواند مخرب باشد.
بدترین عارضه برای کسی که ایمپلنت کاشته است، تحلیل رفتن استخوان است. تحلیل رفتن استخوان اطراف ایمپلنت به معنای از دست دادن ایمپلنت است. بقایای چسب که در تماس با بافت ها قرار می گیرد حتی اگر باعث تحلیل رفتن استخوان نشود تأثیر مخربی بر روی بافت نرم مانند لثه دارد. هم چنین بر روی زیبایی کاشت دندان نیز تأثیر بدی دارد. در مواردی ممکن است ایمپلنت هم چنان به استخوان فک متصل باشد اما هایپرپلازی بافت نرم یا پسروی لثه ناشی از التهاب حاصل از چسب باعث می شود نتیجه درمان برای بیمار و دکتر غیر قابل قبول باشد.
برای موفقیت آمیز بودن فرایند اصلاح طرح لبخند با ایمپلنت موارد زیادی است که باید به آن ها توجه کرد. اگر بخواهیم دو روش نام برده شده را با یکدیگر مقایسه کنیم می توان گفت بافت نرم اطراف ایمپلنت هایی که روکش آن ها با پیچ متصل شده است سالم تر از افت نرم اطراف ایمپلنت هایی است که روکش شان با چسب متصل می شود. می توانید اباتمنت های سفارشی طراحی کنید که دارای حاشیه هایی باشد که بالاتر از سطح لثه ها قرار بگیرد تا بتوان چسب را راحت و کامل برداشت.
